کیش و مات ترس و استرس در سخنرانی

درست است مغز ما وظایف متعددی را در بدن به عهده دارد، اما اصلی‌ترین وظیفه آن حفظ بقای ماست. برای درک این موضوع اجازه دهید به پیشینه ترس در زمان انسان‌های نخستین و اجدادمان برگردیم.در هزاران سال پیش و در زمان انسان‌های نخستین، زندگی‌کردن و همراه بودن با گروه و دیگر افراد برای حفظ بقا ضروری بود و اگر کسی از یک گروه یا یک غار طرد میشد، به عبارتی زنده ماندنش به خطر می‌افتاد. خب حالا شما بگویید چه رفتارهایی باعث اخراج از گروه می‌شد؟ گفتن حرفی احمقانه یا توهین‌آمیز یا انجام کاری که در گروه پذیرفته نبود. برگردیم به زمان حال؛ روی صحنه و جلوی جمعیت ایستاده‌ایم و آماده‌ایم که برای مخاطبان صحبت کنیم. در این لحظه دستوری از ذهن ما صادر می‌شود: «اوه اوه... چه موقعیت خطرناکی! اگه حرفی بزنی که جمع نپسنده، ممکنه از جمع طرد بشی و بمیری. پس سریع از این موقعیت فرار کن!» درست است که سخنرانی در جمع موقعیت خطرناکی برای گرفتن جان ما نیست، ولی مغزمان در این مقوله منطقی برخورد نمی‌کند، چراکه رسالت اصلی مغز دقیقا حفظ بقای ماست؛ یعنی جنگیدن، فرارکردن یا بی‌حرکت و ساکن ماندن. به همین خاطر، هنگام سخنرانی چنانچه امکان داشته باشد، از سخنرانی‌کردن شانه خالی می‌کنیم و اگر مجبور به صحبت باشیم، تا جایی که می‌شود تندتند حرف می‌زنیم تا در سریعترین زمان ممکن صحبت‌هایمان را تمام کنیم. اما بیایید بررسی کنیم؛ اگر برای یک جمع سخنرانی کنیم و آن جمع صحبت‌های ما را نپسندد، آیا زنده ماندن ما به خطر می‌افتد؟ معلوم است که نه! در بدترین حالت یک روزمان خراب می‌شود و بعد به زندگی عادی‌مان برمی‌گردیم، اما مغز در این حوزه کاملا بی‌منطق و نفهم است و این چیزها حالی‌اش نمی‌شود! یا اینکه وقتی انسان‌های نخستین از غار با هدف تهیه غذا بیرون می‌آمدند، اگر با یک ماموت وحشی و بزرگ روبه‌رو میشدند، دچار ترس شدید می‌شدند و درنتیجه پا به فرار می‌گذاشتند. اما به این فکر کنید اگر نمی‌ترسیدند چه اتفاقی برای‌شان می‌افتاد؟