باستا:زندگی من و حقایقش (مارکو فن باستن)

اول باید ذهنم را آرام می‌کردم. این گرداب افکار هر شب به سراغم می‌آمد. هنگامی که پس از سفر دور و دراز به توالت دوباره به رختخواب می‌خزیدم، می‌دانستم که چه چیزی در پیش است. بعضی اوقات فکر می‌کردم همه اینها مجازات است. اینکه مجبور شده‌ام هزینه بلندپروازی، غرور و منیت خودم را بپردازم. سالها فقط می‌خواستم پیشرفت کنم، در سطح بالاتری فوتبال بازی کنم و درآمد بیشتری کسب کنم. با اشتیاق فراوان برای رسیدن به اوج و شهرت، سقوط آزاد کردم. و حالا گیر کرده بودم. برت سعی کرد به من کمک کند تا آن را بهتر درک کنم. او گفت باید انعطاف بیشتری داشته باشم. مانند پدرم لجباز و مصر نبود. بیشتر روی روحیه نرم و زنانه من کار می‌کرد. یک طرز فکر متفاوت. تا بتوانم از طریق تعادل هورمونی، استرس ناشی از درد مچ پا را از بین ببرم. به عنوان مثال از طریق تمرینات تنفسی. اما شب که تنها می‌خوابیدم، هیچ یک از این روشها کمک زیادی نمی‌کرد. واقعا مانده بودم که چه خبر است. نمی‌توانستم روی پای راستم بایستم و عضلات سمت راستم نیز پس از سه ماه استفاده از ایلیزاروف و هشت ماه عصا زدن شروع به تحلیل رفتن کرده بودند. همیشه با پای چپم آن را جبران می‌کردم. در طی چند هفته گذشته در اثر جبران این مشکلات زانوی چپم دچار مشکل شده بود. قوز بالا قوز شد، اما می‌خواستم آن را بفهمم. درکش به من کمک می‌کرد. دوست نداشتم کنترل خود را از دست بدهم. به همین علت درباره‌اش فکر می‌کردم، بارها و بارها سعی کردم آن را درک کنم. و در حالی که گیج دراز کشیده بودم، بدنم عرق کرده و خواب به چشمم نمی‌آمد. وقتی دراز می‌کشیدم می‌توانستم جریان افکار منفی را احساس کنم. آنها مرا در خود غرق می‌کردند، گلویم را می‌گرفتند. افکاری که برایم مفید نبودند. بعضی اوقات به دلیل اشعه ایکسی که در اثر عکسبرداری از مچ پایم تحمل کرده بودم، فکر می‌کردم که سرطان استخوان دارم. کسی بود تا به من اطمینان دهد که اینطور نیست؟