سه شنبه ها با موری (مرد پیر... مرد جوان و بزرگ ترین درس زندگی)

سال دوم دانشگاه. با موری دو واحد دیگر برداشته‌ام. گاهی خارج از ساعات کلاس هم‌دیگر را می‌بینیم و درباره‌ی موضوعات مختلف صحبت می‌کنیم. هرگز با آدم مسنی، به غیر از افراد فامیل، چنین ارتباطی نداشته‌ام، اما اکنون از انجام‌دادن این کار راضی‌ام. به نظرم موری هم از این دیدارها راضی است. زمانی که وارد اتاق کارش می‌شوم، شاداب و بشاش می‌پرسد: «امروز کجا هم‌دیگر را ببینیم؟» فصل بهار: زیر درختی بیرونِ ساختمان جامعه‌شناسی. فصل زمستان: کنار میز کار موری. من با گرمکن ورزشی خاکستری و کفش‌های کتانی آدیداس، موری با شلوار مخمل و کفش‌های راک پورت. هر دفعه که با هم صحبت می‌کنیم، به حرف‌های بی‌ربط و پایان‌ناپذیرم گوش می‌دهد، بعد سعی می‌کند به من درس زندگی بدهد. موری این آگاهی را به من می‌دهد که، برخلاف دیدگاه خیلی از آدم‌های دانشکده، پول مهم‌ترین پدیده‌ی زندگی نیست. موری به من می‌گوید ضروری است که «انسانی به تمام معنا» باشم. درباره‌ی بیگانگی و انزجار خاص دوره‌ی جوانی صحبت می‌کند، درباره‌ی ضرورت ارتباط و وابستگی با جامعه‌ی اطرافم. بعضی از حرف‌هایش را می‌فهمم، بعضی‌هایش را نه. درهرحال فرقی به حال من نمی‌کند، این بحث‌ها فقط بهانه‌ای برای گفت‌وگو با اوست؛ گفت‌وگوهای پدرانه‌ای که نمی‌توانم با پدر خودم داشته باشم؛ پدری که آرزو داشت وکیل شوم.