زندگی روزمره در امپراتوری مغول

کوچک‌ترین فرزند چنگیز تولی‌خان نام داشت که پدر منگوخان بود. منگوخان، با پشتیبانی باتوخان، در 1251، پس‌از جنگی تلخ و خونین با مدعیان سلطنت، بر تخت نشست و بی‌تردید حمایت بانوخان از او، در رسیدنش به سلطنت نقشی تعیین‌کننده داشت. به قدرت رسیدن منگو به ضرر اوگتای و جغتای تمام شد، زیرا در نتیجه اقدامات حامیان منگوخان، آن دو و خانواده‌هاشان تقریبا تمام مزایا و مناصب خویش را از دست دادند. منگوخان واپسین خان اعظم است که بر امپراتوری یکپارچه مغولان فرمان راند؛ گو اینکه حتی در دوره حکومت او، وحدت و یکپارچگی این امپراتوری روزبه‌روز ضعیف‌تر و سست‌تر می‌شد. منگوخان بر آن شد تا قدرت خود و خانواده‌اش (یعنی خاندان تولی‌خان) را محکم‌تر کند. با همین هدف، یکی از برادرانش به نام قویلای یا قوبیلای‌خان را به شرق فرستاد تا حکومت سونگ (در جنوب کشور چین) را مطیع کند؛ سپس برادر دیگرش موسوم به هلاکوخان را مامور غرب کرد تا سلطه خاندان تولی را بر ایران و آناتولی و دیگر سرزمین اسلامی تحکیم بخشد. هلاکوخان پناهگاه‌های کوهستانی حشاشین (آدمکشان انتحاری فرقه اسماعیلیه) را نابود کرد و بعد عازم بغداد شد تا دستگاه خلافت را برچیند؛ و برای این کار، در 1258، از کمک‌های ارزشمند سرداران محلی کردستان و شیعیان ناراضی منطقه برخوردار شد. منگوخان سپس کوچک‌ترین برادرش به نام اریق‌بوکا را موقتا به جانشینی خود گماشت و به کمک قوبیلای‌خان رفت تا هرچه زودتر سلسله سونگ را به زیر کشد. اما هنگامی که در سرزمین چین در اردوی جنگی به سر می‌برد، به اسهال خونی مبتلا شد و درگذشت و بار دیگر، همه عملیات جنگی مغولان ناگهان متوقف شد و دوباره مجلس مشورتی موسوم به قوریلتای تشکیل جلسه داد تا جانشین او را برگزیند و به همین منظور، همه اعضای خاندان چنگیزخان را (که به رقابت و مخالفت با هم برخاسته بودند) به مرکز احضار کرد.