مستر جیکاک

این خبرها مثل باد است. در چشم به‌هم‌زدنی همه‌جا می‌پیچد. آن‌ها که حیله در آستین دارند، شتاب می‌کنند. شب و روز خواب را بر خود حرام می‌کنند و اسب‌های‌شان را می‌تازند و دشت از پی دشت و کوه از پس کوه سم‌ها زمین را نقطه‌چین می‌کنند. برای چه؟ به‌خاطر ترس. به‌خاطر کار از دست نشدن، لو نرفتن کارها، محکم کردن حقه‌ها، خون‌هایی که باید بریزند و آدم‌هایی که باید سر‌به‌نیست کنند. این‌ها حرف‌های مستر است که می‌گویم. حرف‌های او که مثل زنگ لحظه‌به‌لحظه در گوشم دنگ و دنگ می‌کند و صدای رعب‌آورش اوج می‌گیرد و مغزم را حلیم می‌کند؛ اما این‌بار نه مستر. دیگر تمام شد آن نوکر حلقه‌به‌گوش. دیگر تمام شد مُلکِ کبیرت که آفتابش هیچ‌گاه به غروب نمی‌نشیند. هیچ‌کدام‌تان مرا پشگل خودتان هم نمی‌دانید. ظرفی که برای من نمی‌جوشد، بگذار سر سگ در آن بجوشد. حالا باید مستر را سرخ می‌کردم، همان کاری را می‌کردم که نمی‌خواست و نباید می‌شد. تو نمی‌خواهی مستر؟ دیگر نمی‌توانی نقشی بر من بزنی. حالا این نقشی است که من برای تو می‌زنم و ریشه‌ات را می‌سوزانم... .