کالیگولا

شگفت‌آور است که امپراتوری رُم با آن‌همه عظمت، با آن‌همه فرهنگ و تمدن، با بنیادنهادن حکومت دموکراسی جهان، بارها خود را دست‌وپابسته در اختیار خون‌خواران وحشی و دیوانه‌ای مانند نرون، کالیگولا - جوانی روان‌پریش، خودستا، بی‌رحم و آدمکش- و غیره گذاشته است. ولی کامو در این نمایشنامه و با برگزیدن صحنه‌هایی چند از دوران حکم‌روایی کوتاه کالیگولا، همان خط سیر فکری خودش را دنبال می‌کند، یعنی مبارزه با ظلم و زور و استبداد. راهی که در طول عمر کوتاهش یک لحظه ترک نکرد و در همه‌ی آثارش آنرا منعکس کرد.
این نمایش براساس زندگی کالیگولا، سومین امپراتور روم نوشته شده است که در ۲۱سالگی بر تخت امپراتوری نشست و در سال ۴۱ میلادی کشته شد. البته آلبر کامو نیز برداشتی خاص خودش را از زندگی این امپراتور جوان داشته است. نمایش نشان می‌دهد که کالیگولا، امپراتور جوان رومی، با مرگ خواهرش، دروسیلا، که معشوقه‌اش نیز بود دچار پریشان‌احوالی می‌شود. در بیان حوادث از دیدگاه کامو، کالیگولا نهایتا به‌طور عمد زمینه‌ی قتل خود را فراهم می‌کند.
پس از مرگ خواهر، کالیگولا که به حقیقت مرگ آگاه شده، حکومت وحشت را آغاز می‌کند: مرگ سایه‌ی خود را بر سر اطرافیان کالیگولا می‌گستراند. دیگر هیچ‌کس، جز تنی چند که با راستی زندگی می‌کنند در امان نیستند. کالیگولا که اینک قدرت مطلق در اختیار اوست با پوچی درمی‌افتد.

آلبر کامو، متولد هفتم نوامبر سال ۱۹۱۳ در الجزیره و درگذشته در ۴ ژانویه‌ی ۱۹۶۰، از نویسندگان بزرگ قرن بیستم است. از آثار معروف او می‌توان به بیگانه و مقاله‌ی افسانه‌ی سیزیف اشاره کرد. او در سال ۱۹۷۵ جایزه‌ی نوبل ادبیات را از آن خود کرد.