روزهای برمه

اورول اندیشه‌های نقادانه‌اش را از دید قهرمان داستانش به زبان می‌آورد. شخصیت اصلی رمان روزهای برمه که خود یک تبعه‌ی انگلیس است از اوضاعی که بر مردم کشور برمه می‌گذرد به‌شدت بیزار است و در هر فرصتی از آن انتقاد می‌کند. درحالی‌که خود مردم برمه به این طرز زندگی عادت کرده‌اند، او نسبت به این وضعیت اظهار انزجار می‌کند؛ اما او آدمی ترسو است و نمی‌تواند این عقایدش را به‌طور آشکار نشان دهد؛ زیرا می‌داند که تمام اروپایی‌های ساکن برمه به‌شدت از شیوه‌ی حکومت بر مردم راضی و حتی طالب وارد آوردن فشار بیشتر بر آن‌ها هستند.
اورول ترس و بزدلی قهرمان داستانش را با یک لکه‌ی مادرزادی روی صورتش می‌نمایاند که همیشه باعث شرمساری اوست و او سعی دارد آن را از دید همگان پنهان نگه دارد. لکه‌ی مادرزادی همچنین می‌تواند لکه‌ی ننگی بر چهره‌ی حکومت بریتانیا باشد که اورول آن را به رخ حکومتی که برای دیگران قابل تقدیس است، می‌کشد. ترس قهرمان داستان، در اثر عشقی واقعی که به زندگی او راه می‌یابد اندکی تخفیف یافته و او شهامتی به دست می‌آورد تا برای یک‌بار به‌طور علنی نظرش را درباره‌ی مردم برمه که در شخصیت دکتر وراسومی تجلی می‌کند، بروز دهد. اما دختری هم که او عاشقش شده، افکاری نژادپرستانه و بسیار متعصب دارد و همین افکار قهرمان داستان سرانجام باعث می‌شود در این عشق ناکام بماند.
اورول در این رمان نقادانه که خود مدتی در نیروی پلیس برمه خدمت کرده است شیوه‌ی اداره‌ی امپراطوری بریتانیا در کشورهای مستعمره‌اش را می‌نمایاند و از آن به‌شدت انتقاد می‌کند. اورول در این رمان شهری خیالی را در شمال برمه توصیف می‌کند که در آن ۷ مرد سفیدپوست بر ۴۰۰۰ برمه‌ای، چندصد هندی و چند چینی حکومت می‌کنند.