استادی عشق (راهنمایی کاربردی برای هنر رابطه)

شاید هیچ گاه به این موضوع نیندیشیده باشید که در سطوح مختلف، همه‌ی ما استاد هستیم. استادیم، زیرا نیروی آفرینش و اداره‌ی زندگی‌مان را داریم. درست همان‌طور که جوامع و آیین‌ها در سراسر جهان، افسانه‌های اساطیری خود را خلق می‌کنند، ما نیز افسانه‌ی خود را می‌آفرینیم. اسطوره‌های شخصی ما پر از قهرمان‌ها و ضد قهرمان‌ها، فرشته‌ها و دیو‌ها و پادشاهان و رعایا هستند. ما جمعیتی کامل، شامل شخصیت‌های چندگانه را برای خود در ذهنمان خلق می‌کنیم. آن گاه در انتخاب تصویر مناسب برای هر موقعیت استاد می‌شویم. در تظاهر و فرافکنی تصاویرمان هنرمند می‌شویم و آن‌چه را که باور داریم هستیم، مدیریت می‌کنیم. وقتی با دیگران روبه‌رو می‌شویم، بی‌درنگ آنان را دسته‌بندی می‌کنیم و نقشی در زندگی‌مان به آن‌ها نسبت می‌دهیم. بر اساس آن‌چه گمان می‌کنیم دیگران هستند، تصویری برایشان می‌آفرینیم و این کار را در مورد هر کس و هر چیز که در پیرامونمان است، انجام می‌دهیم. شما توانایی آفرینش دارید و توانایی‌تان به اندازه‌ای زیاد است که هر چه را باور کنید، به واقعیت درمی‌آید. شما خودتان را چنان که باور دارید هستید، می‌آفرینید. شما همانی هستید که در مورد خودتان باور دارید. همه‌ی واقعیت شما و هر آن چه باور دارید، همان توانایی آفرینشتان است. توانایی شما به اندازه‌ی هر انسانی‌ست که در این جهان زندگی می‌کند. تفاوت عمده‌ی میان شما و دیگران، در شیوه‌ی به کار گیری توانتان و آن‌چه توسط آن می‌آفرینید، است. شاید از بسیاری جهات، همانند دیگران باشید، اما در سراسر دنیا، هیچ‌کس به روش شما زندگی نمی‌کند. شما برای تبدیل شدن به انسانی که هم‌اکنون هستید، در سراسر زندگی تمرین کرده‌اید و آن قدر مهارت یافته‌اید که در آن‌چه باور دارید هستید، استاد شده‌اید. شما بر شخصیت‌ و باورهایتان مسلط‌شده‌اید. هر کنش و واکنشی را مدیریت می‌کنید. سال‌های پیاپی تمرین می‌کنید تا به مرتبه‌ی استادی همان‌چه باور دارید، برسید. روزی فرامی‌رسد که همه‌ی ما استاد می‌شویم و شیوه‌ی تسلطمان را خواهیم فهمید. در دوران خردسالی، وقتی با کسی مشکلی داریم، خشمگین می‌شویم. به هر دلیلی که باشد، خشم مشکل را پس می‌راند و ما به نتیجه‌ی دلخواهمان دست می‌یابیم. وقتی دوباره با مشکلی رو به رو می‌شویم، می‌دانیم اگر خشمگین شویم، مشکل عقب‌نشینی می‌کند. بنابراین، پی‌درپی تمرین می‌کنیم تا استاد خشم شویم. به همین روش، استاد حسادت کردن، استاد غمگین بودن و استاد طرد کردن خودمان می‌شویم. همه‌ی رنج‌نامه‌های زندگی ما با تمرین به وجود می‌آیند. پیمانی با خود می‌بندیم و آن‌قدر آن را تمرین می‌کنیم تا به مهارتی کامل تبدیل شود. روش اندیشیدن، احساس کردن و رفتار ما، چنان برایمان عادی می‌شود که دیگر به توجه خاص نشان دادن نسبت به عمل‌کردمان نیاز نداریم. رفتار ما فقط نتیجه‌ی کنش‌ها و واکنش‌هایمان است. برای استاد شدن در عشق، باید عشق را تمرین کنیم. هنر برقراری ارتباط نیز مهارتی کامل است و تنها راه رسیدن به مرتبه‌ی استادی، تمرین است. بنابراین، مهارت پیدا کردن در روابط با تمرین به دست می‌آید و به مفاهیم ذهنی و دست‌یابی به دانش بستگی ندارد. مهارت یافتن موضوعی عملی‌ست، اما برای این کار، تا اندازه‌ای به دانستنی‌ها یا دست کم اندکی آگاهی بیش‌تر درباره‌ی شیوه‌ی رفتار آدم‌ها نیاز داریم.