مسئولیت پذیری فضیلت گمشده

من مسئول میزان دقت و هشیاری‌ام در کار، روابطم با دیگران و در فعالیت‌های روزانه‌ام هستم. مسئولیت‌پذیری یا اجتناب از آن از همین‌جا شروع می‌شود. نکته مهم این است: درحالی‌که ذهن اولین و اصلی‌ترین ابزار بقا و زنده ماندن ماست، کارکردش مانند قلب و کلیه و معده خودکار نیست. شیوه به‌کارگیری ذهن را ما انتخاب می‌کنیم. می‌توانیم به آنچه ذهن می‌گوید بی‌درنگ گوش کنیم و از آن تبعیت کنیم یا آنچه را می‌گوید نخست ارزیابی و سپس انتخاب کنیم که از آن تبعیت نمی‌کنیم. می‌توانیم به واقعیت‌ها احترام بگذاریم یا با آنچه ذهن به ما القا می‌کند همراه شویم و بگوییم واقعیت همین است که ذهن من می‌گوید و در بیرون واقعیت دیگری وجود ندارد. فقط ما انسان‌ها توانایی ارزیابی داده‌های ذهنمان را داریم، می‌توانیم آن را با ارزش‌هایمان مقایسه و آن‌گاه انتخاب کنیم که گفته‌های ذهن را بپذیریم یا خلاف آن‌چه ذهن سعی در القایش دارد عمل کنیم. می‌توانیم تشخیص دهیم که اقدام و عملی منطقی، اخلاقی و عاقلانه است و بااین‌حال خلاف آن کنیم...