اتوبوس سرگردان (مجموعه آثار 7)

نگاه آرامی به اطراف سالن غذاخوری انداخت. بوی دود سیگارها هنوز به مشام می‌رسید. کارهایی می‌بایست انجام می‌داد، هرچند که آن روز روز او بود. اول به طرف قفسه رفت و از آنجا قطعه مقوایی برداشت که روی آن با حروف درشت کلمه‌ی «تعطیل» نوشته شده بود. به طرف بیرون رفت و آن را روی میخی در مقابل در توری آویزان کرد. بعد به سالن برگشت و در توری را بست و چفتش را انداخت، سپس در داخلی را هم بست و کلیدش را چرخاند. آن گاه پرده‌ی کرکره‌های تمام پنجره‌ها را انداخت و تخته‌هایشان را پایین کشید به طوری که دیگر هیچ‌کس نمی‌توانست داخل آن را ببیند. سالن غذاخوری تاریک و بسیار ساکت شده بود. آلیس با احتیاط و ملاحظه شروع به کار کرد. اول فنجان‌های قهوه را شست و کنار گذاشت و روی پیشخوان و روی تمام میزها را با یک دستمال خیس تمیز کرد. پیراشکی‌ها را دور از دسترس در زیر پیشخوان گذاشت، بعد جارویی از اتاق خواب آورد و خاک‌ها و گِل‌ها و ته سیگارها را از کف زمین جمع کرد و در سبد آشغال ریخت. پیشخوان زیر نور کدر سالن کمی می‌درخشید و روی میزها سفید و تمیز جلوه می‌کرد. آلیس پیشخوان را دور زد و روی یکی از صندلی‌های گردان نشست. آن روز مال او بود! احساس نوعی گیجی و سستی داشت. آن‌گاه با صدای بلندی گفت: -خوب، چرا نه؟ من در تمام عمرم خوشی‌های زیادی نداشته‌ام. برای من یک دوبل ویسکی بیار. عجله کن! دست‌هایش را روی پیشخوان گذاشت و به دقت به آنها خیره شد و زمزمه‌کنان گفت: -دست‌های بیچاره! دیگر از کار کردن خراب شده‌اید. دست‌های عزیز. بعد فریاد کشید: -پس آن ویسکی لعنتی چه شد؟ و به خودش جواب داد: -بله، مادام. همین الآن، مادام. -خوب، بهتر شد. فقط می‌خواستم بدانی که با چه کسی حرف می‌زنی. بیخودی دهن‌کجی نکن چون نمی‌توانی از زیر این کار در بروی، من چشمم به توست.