ابله (2جلدی)

هرگز فکر نمی‌کردم این دهکده را ترک کنم، هیچ‌وقت به‌فکرم نمی‌رسید روزی به روسیه برگردم؛ توی قطار فکر می‌کردم: «حالا دارم می‌روم به‌سوی آدم‌بزرگ‌ها، شاید چیزی دربارۀ آن‌ها نمی‌دانم، ولی زندگی جدیدی برایم آغاز شده است.» تصمیم گرفتم شرافتمندانه و با جدیت تلاشم را شروع کنم. به این فکر افتاده‌ام که سرکردن با آدم‌بزرگ‌ها شاید آن‌گونه هم که فکر می‌کردم دشوار و ملال‌آور نباشد. برای شروع‌کردن این زندگی جدید، تصمیم گرفتم با همه مؤدب و روراست باشم، بی‌شک جز این، چیز دیگری از من انتظار نخواهند داشت. شاید این‌جا هم مرا یک بچه فرض کنند، خُب چه اهمیتی دارد! همچنین همه مرا یک ابله بیانگارند. از خودم می‌پرسم چرا؟ به‌راستی در گذشته چنان بیمار بودم که شبیه فردی ابله بودم؛ اما درحال‌حاضر از چه نظر ابله هستم، چون درک می‌کنم مرا این‌گونه فرض می‌کنند؟ وقتی وارد جایی می‌شوم، فکر می‌کنم: «مرا ابله می‌انگارند، حال آن‌که آدم باهوشی هستم، همه چیز سرم می‌شود و آن‌ها این موضوع را درک نمی‌کنند» . بیش‌تر وقت‌ها به این فکر می‌افتم.