لنگرگاهی در شن روان (شش مواجهه با سوگ و مرگ)

زندگی سریع تغییر می‌کند. زندگی در لحظه تغییر می‌کند. نشسته‌ای شام بخوری و ناگهان زندگی‌ای که برایت آشناست تمام می‌شود. عزا گرفتن برای خود این‌ها اولین کلمه‌هایی بودند که بعد از آن اتفاق نوشتم. تاریخ و ساعت ثبت شده‌ی فایل وردم (یادداشت‌هایی درباره‌ی تغییر. doc) «20 مه 2004، 11:11 ب. ظ.» است. اما شاید آن وقت فقط بازش کرده‌ام و طبق عادت همیشگی، وقتی خواسته‌ام ببندمش ذخیره‌اش کرده‌ام. در ماه مه فایل را اصلا تغییر ندادم. از وقتی آن کلمه‌ها را در ژانویه 2004 نوشتم فایل‌ها را اصلا تغییر ندادم، یعنی از یکی دو سه روز بعد از آن اتفاق. مدت‌ها چیز دیگری ننوشتم. زندگی در لحظه تغییر می‌کند. لحظه‌ی عادی بالاخره، محض ثبت حیرت‌آورترین جنبه‌ی این اتفاق، تصمیم گرفتم این کلمه‌ها را هم اضافه کنم: «لحظه‌ی عادی». همان وقت هم می‌دانستم لازم نیست کلمه‌ی «عادی» را اضافه کنم چون این کلمه کلمه‌ای نیست که فراموشش کنی؛ هرگز این کلمه از یادم نمی‌رود. راستش را بخواهید، همین عادی بودن همه‌چیز قبل از آن اتفاق بود که نمی‌گذاشت حقیقتا باور کنم اتفاق افتاده؛ نمی‌گذاشت هضمش کنم، بپذیرمش و پشت سر بگذارمش. حالا می‌دانم حال و روزم غیرعادی نبود: همه‌ی ما، در رویارویی با مصیبتی ناگهانی، مدام به این فکر می‌کنیم که وقتی آن اتفاق تصور ناپذیر رخ داده همه‌چیز چقدر معمولی بود: آسمان آبی و بی‌ابر هنگام سقوط هواپیما، خرده‌کاری‌های روزمره‌ی پیش از آتش گرفتن ماشین کنار خیابان، تاب‌بازی عادی بچه‌ها قبل از پیدا شدن سروکله مار زنگی از لابه لای پیچک‌ها. در یادداشت‌های پرستار آسایشگاهی روانی که شوهرش را در تصادفی در بزرگراه از دست داده بود، خواندم «داشت از سر کار به خانه برمی‌گشت، خوشحال، موفق، سالم. و بعدش دیگر نبود.»