آرزویی در دل تاریکی

سامکیت تنها بچه ی نموان بود که از بوی دوریان بدش نمی آمد. پوست های چسبناک و بوگندو را با رضایت خاطر جمع می کرد و می ریخت توی سبدهای زباله ی کنار دماغه ی رودخانه. پاداش کمک هایش این بود که نگهبان ها به او اجازه می دادند قسمت های باقی مانده ی میوه را از پوست های دوریان بتراشد. سبدها بوی میوه را چندان در خود پنهان نمی کردند، ولی خوشبختانه زباله جمع کن همان شب با قایقش می آمد و آن ها را کنار بقیه ی زباله های پایین رودخانه خالی می کرد. بعدازظهر روزی سوران، نگهبان ها تازه خوردن یک دوریان کاملا رسیده و بدجور بدبو را تمام کرده بودند و برخلاف همیشه، پوست بیشتری روی زمین دور آلاچیق ریخته بود. سامکیت یکی از پوست ها را از زمین برداشت، با انگشتانش آخرین تکه ی میوه را از روی آن تراشید و گفت: «آهای، پانگ، بیا کمکم کن این ها رو ببریم و بندازیم توی آشغال ها.» پانگ، که بینی اش را گرفته بود و با دهانش نفس می کشید، گفت: «محاله. این کار توئه، نه من.» سامکیت سرفه ای کرد و گفت: «یالا دیگه، این قدر بی معرفت نباش.» گوش های پانگ با این صدای خس خس آشنا بود. سامکیت مشکل تنفسی داشت. دویدن یا هر فعالیت دیگری او را به شدت به سرفه می انداخت. چند بار حالش واقعا بد شده بود. پانگ دیده بود که داشت خفه می شد و مثل ماهی ای که از آب بیرون افتاده باشد به نفس نفس افتاده بود. پانگ پرسید: «حالت خوبه؟» سامکیت گفت: «آره، خوبم.» ولی باز هم سرفه کرد، سه بار. با هر سرفه، ابروهایش جوری بالا می پرید که انگار یک نفر به دنده هایش مشت می زد. پانگ کاملا مطمئن بود سامکیت این بار سرفه می کند تا از زیر کار در برود. پشت چشمی نازک کرد و غرولندکنان گفت: «باشه، بیا با هم شرشون رو بکنیم.»