سیمای صادق هدایت

صادق با آن چهرۀ سپید و موهای طلایی و چشمان آبی‌رنگ، کودکی زیبا بود و برادران و خواهرانش همیشه پروانه‏وار دور او جمع می‏شدند. صادق نیز مانند برادران و خواهرانش در دامن دایه‏ بزرگ شد و علاوه‌بر آن‌که مدام در آغوش مادر یا این خواهر و آن برادر بود، در بغل دایه‏اش آرام می‏گرفت. صـادق عزیزکردۀ خانواده و در همۀ دورۀ کودکی مایۀ سرگرمی اهل خانه بود و حرکات و گفـتار شیرین و دلچسبش همه را سرگرم می‏کرد. گذشته از آن دیدن صـادق با آن مـوهای بور و چشـم‏های رنگی، برای همۀ اطرافیان خوشایند بود و اگر کسی بغلش می‏کرد، دیگر نمی‏خواست وی را بر زمین بگذارد. صادق در بچگی مدام بلبل‌زبانی می‏کرد. اما هرچه بزرگ‏تر می‏شد، به ‏سکوت راغب‏تر می‏گشت. او دو برادر و دو خواهر بزرگ‏تر از خود داشت و کودکی او، شاید به ‏سبب اختلاف سنّی با برادران و خواهرانش، نسبتا در تنهایی و سکوت گذشت. صادق کودکی محجوب بود. وقتی کمی بزرگ‏تر شد، هرگاه از او سؤالی می‏کردند، سر را به ‏زیر می‏انداخت و تا گوش‏هایش قرمز می‏شد. در پنج‌سالگی و خیلی زودتر از معمول و سن خودش، آرامش و سکونی در حرکاتش دیده می‏شد و رغبت به ‏تنهایی داشت. شیطنت‏های بچگانه نداشت، غالبا در خودش فرو می‏رفت و در خاموشی و بی‏آزاری، به ‏گوشه‏ای می‏رفت و از کودکان دیگر کناره می‏گرفت. گرچه بچۀ آرامی بود، اما گاهی که چیزی او را ناراحت می‏کرد، عصبانی می‏شد، سرش را به ‏دیوار می‏کوبید و به ‏صورت خود چنگ می‏انداخت، به ‏طوری‏که لپ‏هایش خون می‏افتاد.