فراتر از نظم (12 قانون دیگر برای زندگی)

من فکر می‌کنم این رازِ دلیلِ هستی است: سختی ضروری است.
بـه هـمین دلـیل اسـت کـه مـا به‌طـور داوطلـبانـه و بـا خـوشـحالی، برای خود محدودیت‌هایی ایجاد می‌کنیم. برای مثال، هر وقت بازی را انجام می‌دهیم، مجموعه‌ای از محدودیـت‌های اخـتیاری را مـی‌پذیریم. ما خودمان را محدود می‌کنیم و احتمالاتی را کشف می‌کنیم که از آن طریق آشکار می­شوند. این همان چیزی است که بازی را شکل می‌دهد؛ اما چنین چیزی بدون قواعد اختیاری میسر نیست. مثلا در شطرنج، قواعد بازی را داوطلبانه می‌پذیرید: «من می‌توانم با اسب، فقط حرکت اِل داشته باشم. چقدر مضحک اما جالب!» چون اگر هر مهرۀ دیگری را بدین شکل حرکت می‌دادید، این موضوع دیگر جالب نبود. بااین‌حال، محدودیت‌ها را می‌پذیرید و بازی را آغاز می‌کـنید. آن‌هـا را به‌عـنوان بخشـی ضـروری از هسـتی و بـخش مـطلوبـی از زندگی می‌پـذیـریـد. تـصور کنـید مـی‌تـوانید با پذیرفتن آن‌ها، از آن‌ها فـراتـر رویـد و سـپس، می‌توانید بازی محدودشده را به‌درستی انجام دهید.
و این امر صرفا اهمیت روان‌شناختی ندارد و اکیدا فقط یک بازی نیست. افراد به معنا نیاز دارند؛ اما مشکلات نیز به حل شدن نیازمند هستند. از منظر روان‌شناختی، یافتن چیزی معنادار (چیزی که ارزش فداکاری و رویارویی داشته باشد)، بسیار سودمند است؛ اما رنج مختص زندگی حقیقی است با عواقبی واقعی (و توانایی ما برای حل مشکلات از طریق رویارویی با آن‌ها نیز حقیقی است). با تقبل مسئولیت، می‌توانیم مسیر معناداری بیابیم، خود را از لحاظ روان‌شناختی بهـبود دهـیم و اشتـباهـات تحمل‌ناپذیر را جبران کنیم. بنابراین، می‌توانیم دو چیز خوب و ناممکن را در آنِ واحد داشته باشیم.