روان شناسی پول (درس هایی ماندگار در باب ثروت،فزون خواهی و خوشبختی)

هنس روزلینگ، در کتاب واقعیت، نوشت: «هر گروه از مردم که از آن‌ها دربارۀ جهان می‌پرسم، فکر می‌کنند جهان ترسناک‌تر، خشن‌تر، اصلاح‌ناپذیرتر و به‌طور خلاصه، غم‌انگیزتر از واقعیت آن است.»
وقتی می‌فهمید بشر می‌تواند در طول عمر خود در هر زمینه‌ای، از رشد اقتصادی گرفته تا دستاوردهای پزشکی، موفقیت‌های بازار سهام و برابری اجتماعی پیشرفت کند، به این فکر می‌افتید که خوش‌بینی بیش از بدبینی توجه بیشتری را به خود جلب می‌کند و هنوز هم همین‌طور است.
جاذبۀ فکری بدبینی از مدت‌ها پیش شناخته شده است. جان استوآرت میل، در دهۀ 1860، نوشت: «مشاهده کرده‌ام که گروه کثیری از مردم، فردی را حکیم دانسته و تحسینش کرده‌اند که هنگام امیدواری دیگران، ناامید می‌بود، نه آن کس را که هنگام ناامیدی دیگران امیدوار بود.»
سؤال این است که چرا و چطور این امر نحوۀ تفکر ما دربارۀ پول را تحت تأثیر قرار می‌دهد؟
اجازه دهید که این فرض بنیادی را تکرار کنم که هیچ‌کس دیوانه نیست.
دلایل معتبری وجود دارد مبنی بر اینکه چرا بدبینی در برخورد با پول وسوسه‌انگیز است. بدبینی فقط کمک می‌کند تا بدانیم دیگران از چه چیزی مطمئن هستند که ما آن‌ها را انجام نمی‌دهیم.
بخشی از آن غریزی و اجتناب‌ناپذیر است. کانمن می‌گوید انزجار نامتقارن نسبت به زیان، یک پوشش تکاملی است. او می‌نویسد: «در مقایسه با یکدیگر، زیان‌ها بیش از سودها هستند. این عدم تقارن میان قدرت انتظارات یا تجربیات مثبت و منفی، تاریخ تکاملی دارد. ارگانیسم‌هایی که اقدام برای تهدیدها را ضروری‌تر از فرصت‌ها می‌پندارند، شانس بهتری برای بقا و تکثیر دارند.»
اما چند مورد معدود دیگر، بدبینی مالی را آسان، رایج و قانع‌کننده‌تر از خوش‌بینی می‌کند.