قطار سفید

رکاب بزن برادر کوچکم رکاب بزن که راه درازی در پیش است. وقت که می‌گذرد به کجا می‌رود انبانک طلائی وقت‌ها کجاست نگهبانانش کیستند؟ چه کسی ما را می‌نویسد چه کسی می‌خواند چه کسی پاک می‌کند. ما چون شهاب رها شده‌ای در تاریکی به دنیا می‌آئیم و راه افتادن خود را روشن می‌کنیم. رکاب بزن برادر کوچکم رکاب بزن که به غیر رسیدن هیچ چاره نیست. ساعت دوازده و بیست و پنج دقیقۀ نیمروز بیست و ششم آبان روز با عصای گلی‌رنگش بیرون اتاقم ایستاده است و لباسش را از خرده ریزۀ پائیز می‌تکاند باران به شکل همیشگیش با خود حرف می‌زند باران که دستنوشته‌های هواشناسی را پاک می‌کند و به میل خود می‌بارد. دم‌جنبانک‌ها بر گلدسته‌ئی از شبنم ایستاده‌اند آواز مبهمی از گنج‌ها می‌خوانند چرخ ریسک‌ها کیسه‌های کوچک روشنائی بر دوش خواهران نسیم را در سایۀ انجیر بن بیدار می‌کنند. گنجشک‌ها به زبان محلی خود غیبت می‌کنند زنبیل موریانه پر از خرده‌ریزۀ چوب‌های خیس. ساعت دوازده و بیست و پنج دقیقۀ نیمروز