روزگار سخت

«ماییم که باید دولت و افکار عمومی را در خصوص گواتمالا روشن کنیم و طوری این کار را بکنیم که متقاعد شوند مشکل خیلی جدی و حاد است و باید فکر عاجلی به حالش کرد. چطور؟ باید زیرکانه و موقعیت‌سنجانه عمل کرد. باید کارها را جوری سامان داد که افکار عمومی، که در حکومت‌های مردم‌سالار نقش تعیین‌کننده‌ای دارند، به دولت آمریکا فشار بیاورند تا دست‌به‌کار شود و جلوی تهدیدی جدی را بگیرد. کدام تهدید؟ همان که برایتان توضیح دادم که گواتمالا آن نیست: اسب تروای اتحاد شوروی که به حیاط خلوت ایالات متحده نفوذ کرده است. حالا چطور می‌شود افکار عمومی را متقاعد کرد که گواتمالا دارد به کشوری تبدیل می‎شود که کمونیسم در آن، دیگر واقعیتی زنده است و اگر واشنگتن اقدام جدی نکند، ممکن است اولین دولت اقماری اتحاد شوروی در ینگه دنیا باشد؟ از طریق مطبوعات... بهتر است همه‌چیز روند طبیعی خود را طی کند و کسی برنامه‌ریزی و هدایتش نکند، مخصوصا هیچ‌کدام از ماها، که توی این قضیه ذی‌نفعیم. این فرض را، که گواتمالا در آستانه‌ی افتادن در چنگ شوروی است، نه مطبوعات جمهوری‌خواه و دست‌راستی آمریکا، که رسانه‌های پیشرو باید مطرح کنند؛ رسانه‌هایی که دمکرات‌ها یا به عبارتی میانه‌روها و چپ‌گراها می‌خوانند و می‌شنوند. اکثر مردم مخاطب این رسانه‌ها هستند. برای آنکه ماجرا باورپذیرتر شود، همه‌ی این کارها را مطبوعات لیبرال باید بکنند.»