هارمونی خونین

دیگر صاحب کالبد خودت هم نیستی.
یادت نمی‌آید، در یک لحظه جسمت را به تاراج بردند یا خودت روحی را به مهمانی آن دعوت کردی. روزی که با تمام نفرت‌هایت، قسم خوردی خودت را تسخیرشده بدانی و برای رهایی جسمت بجنگی.
به پایان بازی نگاه نمی‌کنی، زنده خواهی ماند یا در جسم خودت خفقان خواهی گرفت.
با خودت هر روز تکرار می‌کنی: به کسی آسیب نمی‌رسانی و شخصی را نخواهی کشت، اما شهربازی راه می‌اندازی و آن‌هایی را که باید با بلیت‌هایی که از قبل رزرو کرده‌ای به بازی دعوت می‌کنی. آن‌قدر ترس را به جانشان می‌نشانی که با یک جنون آنی مرگ را تجربه خواهند کرد.
عطرت بوی خون می‌دهد و هرکس آن را حس کند، بی‌شک به استقبال مرگ رفته است.
گاهی سایه بودن با جسم دیگری، خون‌بازی عجیبی راه می‌اندازد...