...یا به عزایم خواهی نشست

وقتی دیدمش، فریاد زدم. لبخند گشاده‌ای روی لب‌هایش داشت، به ‌بزرگی اتاق. احساس کردم زانوهایم دارند می‌لرزند. آمد به‌ طرفم، در آغوشم گرفت و بوسیدم. هرگز باور نمی‌کردم روزی «کسی» شود. هیچ‌وقت حرف‌هایی را که می‌زد باور نمی‌کردم. حالا آن‌جا ایستاده بود و همان‌طور که گفته بود: «گاوباز» شده بود. سرانجام «کسی» شده‌ بود. من اشک می‌ریختم. به ‌تنها چیزی که در آن لحظه می‌توانستم فکر کنم، برادر کوچکم بود در برابر شاخ‌های گاو وحشی. هرگز وقتی بچه بود اشک‌های تلخی مانند آن روز بعدازظهر به‌خاطرش نریخته بودم. دست‌هایش را دور گردنم حلقه کرد و با هم تا درِ اتاق با این حالت رفتیم. همۀ ساکنان شهر عربده‌کشان درحالی‌که یکدیگر را هُل می‌دادند، بیرون منتظرش بودند. احساس کردم حالم دارد به‌هم می‌خورد. زمزمه‌کنان گفت: «مانولو، آه مانالو، التماس می‌کنم به آن‌جا نروی!» رویم خم شد و دوباره بوسیدم، این‌بار چشمانم را؛ و گفت: «آنجلیتا، امشب یا خانه‌ای برایت خواهم خرید و یا به عزایم خواهی نشست.»