راهنمای کامل تمرینات اصلاحی

زمانی که از افراد خواسته شود تا روی یک صندلی بنشینند، اکثر آنها پای خود را در مقابل صندلی قرار می دهند و خود را بسمت عقب نگاه می دارند و می نشینند، که معمولا این حرکت در ادامه با فرآیند برگشت به حالت قبل به طور مناسب همراه است. زمانی که از آنها خواسته شود تا بلند شوند فرآیند همیشه مانند نشستن نیست، فرد به جلو تکان خورده و بلند می شود. اگر صندلی تکیه گاه دست داشته باشد افراد برای راحتی به پایین فشار می آوردند هرچند اگر افراد بدون هیچ مشکلی هزاران بار این حرکت را تکرار می کنند اما برای اثرگذاری بیش تر این عمل ممکن است مطلوب نباشد. ما خود را به عقب می اندازیم چون می دانیم صندلی ما را نگه می دارد، همچنین این عمل می تواند به دلیل اینکه ما قدرت و کنترل عضلاتی را که مسئول حرکت اسکات هستند از دست داده ایم رخ دهد.

بعضی از افراد به وسیله استفاده غیر ضروری آنها از مصرف انرژی عضلانی بیش از حد برای نشستن و برخاستن برخلاف آن را نشان می دهند؛ به عنوان مثال هنگامی که ران و لگن به سمت عقب می افتند، و از طریق حرکت به سمت جلو در تنه به عنوان فلکشن ران تعادل متقابل ایجاد می شود.

این حرکت نیازمند انقباض قوی در عضلات اکستنسور کمری است؛ اگر عضلات اکستنسور کمری ضعیف باشند فرد می تواند از دستورالعمل ((افتادن)) استفاده کند و یا ممکن است هنگام نشستن استرین عضلات کمری را تجربه کند. یک وضعیت مشابه نیز هنگامی مشاهده می شود که عضلات همسترینگ کوتاه شده باشند، یعنی هنگامی که آنها مهره های کمری را در طول نشستن به سمت فلکشن می کشند. با بلند شدن فرد، الگوهای معکوس زمانی که اکستنسورهای کمری انرژی زیادی را برای ایجاد تیلت قدامی در لگن به منظور آمادگی برای یک جهش مناسب مصرف می کنند، ایجاد می شوند. اغلب این کار با کمک تکیه گاه دست در صندلی (اگر وجود داشته باشد) و یا فشار دادن دست بر روی ران انجام می شود.