آناتومی کاربردی با تاکید بر دستگاه حرکتی

عضلات بدن با عمل انقباض و به تبع آن کوتاه شدن، دو بخش استخوانی را به یکدیگر نزدیک می کنند و به این صورت سبب حرکت می شوند. این عمل میسر نیست، مگر این که عضله به حداقل دو استخوان چسبیده باشد. هر یک از دو محل چسبندگی با توجه به این که به محور بدن نزدیک تر و یا دورتر باشند سرثابت و سرمتحرک عضله نامیده می شوند. عضله بازویی قدامی یکی از عضلات خم کننده مفصل آرنج می باشد و زیر عضله دو سربازویی قرار دارد. این عضله به استخوان های بازو و زندزیرین چسبندگی دارد. محل چسبندگی این عضله روی استخوان بازو، سر ثابت عضله خواهد بود، زیرا استخوان بازو از ثبات بیشتری برخوردار است (به علت نزدیکی بیشتر به محور بدن). همواره هنگام انقباض این انتهای عضله ثابت مانده و سر دیگر آن یعنی سری که به استخوان زندزیرین متصل است حرکت می کند که سر متحرک نامیده می شود. این وضعیت در تمام عضله ها و مفصل ها وجود دارد، یعنی محلی از عضله که به نقطه ای با جرم بیشتر اتصال دارد همیشه سر ثابت است و بالعکس (در شرایط عادی). وضعیت فوق در شرایطی مشخص می تواند عکس شود و جای سرثابت و سرمتحرک عضله تعویض شود. این پدیده مقدور نیست مگر این که فرد، محل سر متحرک را به جرمی بزرگتر از جرم سر ثابت متصل نماید. برای مثال هنگام انجام حرکت بارفیکس، به علت این که دست ها میله را محکم می فشارند (میله در نهایت به زمین وصل است و این جرم بسیار بزرگتر از جرم بدن فرد می باشد)، محل چسبندگی عضله روی استخوان زندزیرین به جرم بزرگتر و محل چسبندگی عضله روی استخوان بازو به جرم کمتر، یعنی بدن وصل شده و در حقیقت جای سرثابت و سرمتحرک تعویض می شود. این پدیده را عملکرد دو طرفه عضلانی می گویند. عملکرد دو طرفه عضلانی به ما می آموزد که جای سر ثابت و سرمتحرک عضله همواره یکسان نیست و می توان تحت شرایطی خاص جای آن ها را عوض نمود. تحت همین شرایط است که در عمل بارفیکس ساعد ثابت مانده و استخوان بازو به آن نزدیک می شود. در شرایط عادی استخوان بازو ثابت است و ساعد به آن نزدیک می شود.