روزی که کتاب باز شدم

اما بعد فهمیدیم که پارک زیر پل، پارک کنار رودخانه، زیر پل سیاه تمام شده بود و ما را رانده بود به عامری، به بازار دست‌فروش‌‌ها، با کالاهای پلاستیکی رنگ‌و وارنگی که بوی نفت می‌‌داد و آن روز دوست داشتیم همه‌‌شان را بخریم. زیر پل سیاه، قدیمی‌‌ترین پل ایران که برای راه‌آهن ساخته شده بود، شده بود حکومت نیزارها و مرغ‌های دریایی و لک‌لک‌ها و پارک را انگار شروع صنعت تمام کرده بود تا ما را به بازار برساند. این تمثیلی است که من امروز می‌فهممش. سال‌ها بعد، روزی از روزهای چهل‌سالگی ویدیویی از ساخت پل سیاه اهواز و افتتاحش در 1309 را دیدم، تبلوری از رؤیای رضاخان برای ایران مدرن از ساخت پلی برای قطار آغاز شده بود و من بی‌اختیار یاد ماهیگیران خاموشی افتادم که چندصدمتر بعد از پل، سیگار به لب به پدران خویش بازمی‌گشتند.