ونوس و آدونیس (منظومه)

«ونوس و آدونیس» یکی از نخستین و مهم‌ترین شعرهای روایی ویلیام شکسپیر است که در سال ۱۵۹۳ منتشر شد و به‌سرعت در انگلستان دوران رنسانس شهرت یافت. این اثر بر پایه‌ی یکی از اسطوره‌های کلاسیک یونان نوشته شده؛ روایتی که در آن، الهه‌ی عشق - ونوس - دلباخته‌ی جوانی زیبا به نام آدونیس می‌شود. اما شکسپیر، به‌جای روایت عاشقانه‌ای ساده و سرراست، داستانی پر از آرزوهای ناکام، فاصله میان میل و واقعیت و تضاد میان عشقِ آتشین و بی‌تفاوتی سرد خلق می‌کند. از نظر زبانی، «ونوس و آدونیس» نمونه‌ای از توانایی شکسپیر در آفرینش استعاره‌های غنی، موسیقی درونی و توصیف‌های حسی‌ست. روایت از دیدگاه ونوس، پر از افراط در احساس و اغراق‌های شاعرانه است، در حالی که آدونیس نماد منطق و فاصله‌گیری است. این تضاد، به شعر انرژی نمایشی و تنش احساسی می‌بخشد. «ونوس و آدونیس» را می‌توان اثری درباره‌ی سرنوشت عشق دانست: عشقی که هرچه بیشتر می‌طلبد، کمتر به آن می‌رسد. شکسپیر با این شعر، نه فقط داستانی عاشقانه می‌گوید، بلکه به پرسش‌های بنیادین درباره‌ی ماهیت عشق، میل، مرگ و ناپایداری زیبایی می‌پردازد. این اثر، پلی است میان اسطوره و تجربه‌ی انسانی؛ میان تخیل شاعرانه و واقعیت تلخ زندگی.