ناکجا آباد

نمایشنامه‌ی «ناکجاآباد»(No Man’s Land) از مهم‌ترین آثار هارولد پینتر، نویسنده و نمایشنامه‌نویس برجسته‌ی انگلیسی است که در سال ۱۹۷۵ نوشته شد. این اثر تلفیقی از طنز تلخ، فلسفه، و کابوس‌های ذهنی است و گفت‌وگوهای عمیق آن، مرز میان واقعیت و خیال را در ذهن مخاطب به‌ هم می‌ریزد. داستان در خانه‌ای قدیمی در لندن می‌گذرد، جایی که دو مرد میان‌سال -هارست و اسپونر- پس از دیداری تصادفی در میخانه، شبی طولانی را به گفت‌وگو می‌گذرانند. در طول شب، نوشیدنی‌ها زیاد می‌شود، خاطره‌ها درمی‌آمیزند و معلوم نیست کدام روایت حقیقت دارد. در ادامه دو مرد جوان‌تر (که ممکن است خدمتکار یا مراقب هارست باشند) وارد ماجرا می‌شوند و فضای مبهم نمایش را بیش از پیش تیره می‌کنند. پینتر در «ناکجاآباد» با زبان موجز و سکوت‌های معنادارش، تنهایی، فراموشی و تلاش انسان برای حفظ هویت در جهانی بی‌ثبات را بررسی می‌کند. ناکجاآباد در واقع استعاره‌ای است از فضای ذهن انسان؛ جایی میان خواب و بیداری، میان گذشته و حال، که هیچ چیز در آن قطعیت ندارد. این نمایش‌نامه از مهم‌ترین آثار دوره‌ی میانی پینتر به‌شمار می‌آید و به‌خاطر ساختار دوپهلو، گفت‌وگوهای پرابهام و زیرمتن‌های فلسفی‌اش، همواره یکی از چالش‌برانگیزترین آثار او برای کارگردانان و بازیگران بوده است. «ناکجاآباد» در عین سادگی ظاهری، لایه‌هایی از اضطراب، پوچی و نیاز به ارتباط انسانی را آشکار می‌کند. نمایشنامه‌ای که خواننده را به پرسشی بنیادین می‌رساند: آیا واقعاً از دنیای بیرون فاصله گرفته‌ایم، یا همیشه در ناکجاآبادی درونی سرگردانیم؟