سه مقاله در حفاظت از میراث معماری و شهر،بامردم،برای مردم،به دست مردم

این کتاب به‌مناسبت شصتمین سالگرد منشور ونیز (۱۹۶۴) نگاهی تازه به یکی از دوره‌های سرنوشت‌ساز در تاریخ حفاظت معماری و شهر می‌اندازد. در دهه‌ی ۱۹۶۰، کشورهای اروپایی در رویکردهای خود به حفاظت از بناهای تاریخی تجدیدنظر کردند و توجه خود را به ارتباط این بناها با بستر انسانی و کالبدی معطوف ساختند. هم‌زمان، در کشورهای کمتر درگیر با میراث تاریخی، نقدهایی نسبت به معماری و شهرسازی مدرنیستی شکل گرفت که تأثیر آن به کشورهای درحال‌توسعه، از جمله ایران، نیز رسید. منشور ونیز در چنین زمینه‌ای شکل گرفت و افق‌های تازه‌ای از مفهوم میراث معماری و نقش انسان در حفاظت از آن گشود. کتاب حاضر با سه مقاله‌ی تحلیلی، بخشی از این دگرگونی فکری را باز می‌تاباند و می‌کوشد نقشی در غنای گفتمان حفاظت در ایران ایفا کند.