قانون اول برنده ها

ترس ما از نظرات دیگران («تند») یک همه‌گیری پنهان است و شاید بزرگ‌ترین محدودکننده‌ی ظرفیت انسانی باشد. نگرانی ما از اینکه دیگران چه فکری درباره‌ی ما می‌کنند، در دنیای مدرن، به وسواسی غیرمنطقی، غیرسازنده و ناسالم تبدیل شده است و اثرات منفی آن به تمام جنبه‌های زندگی‌مان نفوذ می‌کند. وقتی «تند» را تجربه می‌کنیم، ایمانمان به خود را از دست می‌دهیم و عملکردمان افت می‌کند. این طبیعت انسان است. اما اگر مراقب نباشیم، «تند» بر روایت ذهنی ما مسلط می‌شود و به‌آرامی ما را مسموم می‌کند. به‌جای تمرکز بر افکار و احساسات خودمان، به افکار و نظرات دیگران وسواس نشان می‌دهیم، چه آن‌هایی که گفته ‌شده و چه تصور شده. این وسواس تصمیم‌ها و اقداماتمان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. و زندگی‌مان را. به لورن فکر کنید. اگر او اجازه می‌داد افکار منفی‌اش (ترسش از نظرات دیگران) بر او غلبه کنند، شانس آخرش برای انجام کاری که تمام عمرش برای آن تلاش کرده بود، از دست می‌رفت. «تند» بخشی از وضعیت انسانی است؛ چون ما با مغزی باستانی عمل می‌کنیم. میل به تأیید اجتماعی هزاران سال پیش اجداد ما را محتاط و زیرک کرد. اگر مسئولیت شکار ناموفق بر دوش شما می‌افتاد، ممکن بود جایگاهتان در قبیله به خطر بیفتد. اما امروزه، با گسترش رسانه‌های اجتماعی، فشار شدید برای موفقیت، به‌ویژه در سنین پایین و اتکای بیش از حدمان به پاداش‌ها، معیارها و تأیید بیرونی، «تند» به‌شدت رواج یافته است. شما می‌توانید «تند» را در عمل ببینید، زمانی‌که رهبران از صحبت‌کردن و گرفتن تصمیم‌های سخت خودداری می‌کنند، یا وقتی مدیرعامل‌ها منافع کوتاه‌مدت سهامداران را به سلامت بلندمدت شرکت‌هایشان ترجیح می‌دهند و وقتی سیاستمداران به‌جای وجدان خود، با حزبشان رأی می‌دهند. هرچه زودتر رابطه‌ی خود را با نظرات دیگران به‌صورت بنیادی تغییر دهید، زودتر آزاد می‌شوید؛ کاملا آزاد، تا در هر کجا که هستید، با خودتان در صلح باشید...