موقتی ها و ایمان،عشق،امید

نمایشنامه‌ی موقتی‌ها این پرسش را مطرح می‌‎کند: آیا انسان با سهم زمانیِ مشخصی از زندگی به دنیا می‌آید یا این زمان نامشخص است؟ نمایشنامه جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که در آن تاریخ مرگ هر فرد از بدو تولد مشخص است و به هرکس از قبل سهم مشخصی از زندگی داده شده است که می‌تواند آن را به دلخواه خود تقسیم و مدیریت کند. نمایشنامه‌ی ایمان، عشق، امید داستان زن جوانی را روایت می‌کند که به‌دلیل یک تخلف اداریِ بی‌ضرر مجبور است استقلال خودش را کنار بگذارد و تسلیمِ جامعه‌ای خودمحور، بی‌رحم و مرد‌سالار شود. زنی که برای بقا حتی حاضر است در زمان حیات جسدش را بفروشد. هر دو نمایشنامه در دلِ جامعه‌ای که در حال زوال اقتصادی است روایت می‌شوند، نوعی بهشت سیاه که نظم سرد و خشک آن حیات را به‌تمامی خفه کرده است.