نیستی شناسی مخاطب (واسازی چیستی فرم)

«سرانجام روزی فرا می‌رسد که نویسنده نیز اثرش را نخواهد شناخت و او را خواهد کشت. همان‌سان که نوشتن، نویسنده را می‌کشت، همواره می‌کشت... اکنون آن مخاطب مه‌آلود، گویی مقابلم چمباتمه زده، می‌توانم لبخند مرموزش را تشخیص دهم. نوشتن هردوی ما را به جایی کشانده که قادر به شناخت آن نیستیم؛ نوشتن هر دوی ما را گمراه کرده است... نوشتن مخاطب من است!»