پیله

رابرت چارلز ویلسون، علمی‌تخیلی‌نویسِ بزرگِ آمریکایی-کانادایی، در نوشتنِ قصه‌ی شخصیت‌های ملموس در فضاهای غریب و آخرالزمانی مهارتی خارق‌العاده دارد. داستان‌هایش آن‌قدر جزئیاتِ علمی دارد که آن را «علمی‌تخیلیِ سخت» حساب کنیم و آن‌قدر شخصیت‌پردازی و فضاسازی و پرداختن به مسائلِ انسانی دارد که طرفدارانِ علمی‌تخیلیِ نرم هم می‌توانند از آن لذت ببرند. پیله که مهم‌ترین رمانِ ویلسون به حساب می‌آید، مالامال از مضمون‌های علمی‌تخیلی است اما از نظرگاهی سراپا متفاوت. چکیده‌ی ژانرِ علمی‌تخیلی است و هرآنچه این ژانر را در چشمِ ما محبوب می‌کند. داستان با دو تصویر آغاز می‌شود: «سال ۱۰۹×۴ میلادی» «من دوازده سالم بود و دوقلوها سیزده سال‌شان بود که ستاره‌ها از آسمانِ شب ناپدید شدند.»