ماشین دوزخی

اودیپ: من کسی رو کشتم که نباید می‌کشتم. با کسی ازدواج کردم که نباید می‌کردم. من چیزی رو که نباید جاودانی کردم. روشن شد‌... (پرده‌ی چهارم، 127) با ماشین دوزخی‌، ژان کوکتو روایتی نو، تأثیرگذار و پرتعلیق را از اسطوره‌ی اودیپ بازگو می‌کند. این نمایشنامه در قالبی نوآورانه و مدرن به کاوش در عمق هویت انسانی، و چالش‌های درونی شخصیت‌ها می‌پردازد. اودیپ، قهرمان تراژیک داستان، در مواجهه با سرنوشت وحشتناک خود، با سؤالات بنیادینی از هویت و حقیقت دست‌و‌پنجه نرم می‌کند. یوکاستا، مادر و همسرش، نمایانگر تعارضات عشق و گناه است و کرئون، نقطه‌ی تلاقی فردیت و هنجارهای اجتماعی است. در این اثر، کوکتو ما را با استفاده از زبانی شاعرانه و نمادین، و گاه سوررئال، به تأمل درباره‌ی تقدیر و تبعات اعمال انسانی دعوت می‌کند. ماشین دوزخی نه‌تنها یک نمایشنامه‌ی مدرن جذاب، بلکه سفری عمیق به دنیای احساسات و روابط انسانی است که همواره در جست‌وجوی معنا و حقیقت باقی می‌ماند.