واحه زمردین (2زبانه)

واحه‌ی زمردین گزیده‌ای از اشعار سهراب سپهری (۱۳۵۹ – ۱۳۰۷) شاعر، نویسنده و نقاش سرشناس ایرانی است. سهراب سپهری بدون شک از شعرای بزرگ معاصر ایران است. ازآنجاکه هم شاعر است و هم نقاش، شعرش طراحی لحظه‌های شاعرانه است و نقاشی‌اش لبریز از شعر. چراکه این دو تجربه‌ مبدأ یگانه‌ای دارند و این مبدأ، تا آنجاکه بتوان به‌درستی گفت، داشتن نوعی همدلی سحرآمیز با طبیعت است، خیره‌شدن به لحظه‌های شگفت و گوش‌سپردن به تپش‌های پنهان نبضی است که به انسان‌ها و چیزها جان می‌بخشد؛ غم غربتِ موطنِ اصل و تمنای دست‌یافتن به چشمه‌ی فیاض هستی است. انزوا که شیوه‌ی زیستن سپهری است در سبک شاعرانه‌اش نیز منعکس است. او کاری به حادثه‌های روزمره، سلیقه‌های رایج فکری و تمایلات سیاسی زمانه ندارد. ازاین‌‎رو، نگاهش پیوسته خیره به واقعه‌های شگفت‌انگیز است، واقعه‌های بدیعی که در هر آن و با هر دَم، سرنوشت نامرئی جهان را شکل می‌دهند. اما سپهری شاعری پریشان و گم‌گشته نیست که بر خرابه‌های سوخته‌ی زمان خود می‌نالد بلکه درد او از حسرت یافتن جایگاهی است که از آنجا تمامی تجربه‌ی معنوی آدمی برمی‌خیزد. کار گزینش و ترجمه‌ی اشعار به فرانسه از داریوش شایگان است که سابقه‌ی زیست و قرابت بسیاری با زبان مقصد دارد، و از منتقدان و متفکران سرشناس ادب فارسی است. این گزیده شامل ۲۱ شعر مهم و بخشی از منظومه‌ی صدای پای آب است.