گذر از تنگنا (چگونه از دام درماندگی بگریزیم)

بعضی وقت‌ها برای رهایی از درماندگی باید بی‌امان روبه‌جلو حرکت کرد؛ ولی وقت‌های دیگر، حرکت روبه‌جلو کافی نیست. بعضی وقت‌ها رهایی از بند به‌‌معنای شناسایی و غلبه بر تله‌ها و طعمه‌هایی است که در برابر نیرویی خشن مقاومت می‌کند. اغلب ظریف‌ترین تله‌ها سرسختانه ما را به دام می‌اندازد. تله‌ها بسیار متنوع‌اند؛ ولی مؤثرترینشان یک ویژگی مشترک دارد: متقاعدتان می‌کند به‌هیچ‌وجه تله نیست. این تله‌ها به شما تلقین می‌کنند «این که مشکلی نیست» و همان وقت است که گیر کرده‌اید. بدن شما طوری ماهرانه طراحی شده است که بتواند با به‌تله‌افتادن جسمی مقابله کند. هر دستگاه پیامی مشابه را می‌رساند: کاری انجام بده و بازهم انجامش بده. طبق نظر روان‌شناسان، کوشش برای رسیدن به کمال اغلب تضعیف‌کننده است؛ درحالی‌که کوشش برای برتری، عملکرد و رفاهتان را بهبود می‌بخشد. اضطراب سیستم هشداردهندۀ چندمنظوره‌ای است که به شما می‌گوید چیزی غلط است. خوب‌شکست‌خوردن ضروری است؛ چون آخرین کاری است که به‌ندرت انجام می‌دهید. شکست‌همیشه راه‌نشانی است در سفری طولانی که نحوۀ واکنشتان به آن، مسیر باقی‌مانده را شکل می‌دهد. ده‌ها پژوهش نشان داده‌است سرگردانی ذهنی رهایی‌بخش است؛ چون الهام‌بخش خلاقیت است. همان‌قدر که عمل‌کردن در لحظه برای رهایی از درماندگی اهمیت دارد، برای ساختن عادت‌هایی هم ضروری است که در بلندمدت احتمال درماندگی را کم می‌کند. هنگام برنامه‌ریزی خُرد مهم است خود را به برنامه بسپارید. به برنامه اجازه می‌‌دهید به شما دیکته کند قرار است چه کاری انجام دهید و چه زمانی و به چه مدت روی خودِ عمل تمرکز ‌کنید.