آمیخته به بوی ادویه ها (داستان فارسی)

خانه‌های قدیمی که خراب شدند و هر کداممان صاحب زمین شدیم، علی و ننه‌اش خانه خودشان را ساختند. ننه علی زن جانداری بود. همیشه سرش را بالا می‌گرفت و با شانه صاف راه می‌رفت. هیچ مردی زهره نداشت به او نگاه چپ کند. صاف زل می‌زد که «چی می‌خِید؟» از هیچ مردی خوف نمی‌کرد. زن‌ها هم دوستش داشتند. می‌دیدند چطور مردش که رفت، وانماند و ایستاد روی دو تا پاهاش. بعدها نقل زن‌ها بود که حتی چند صباحی دلش رفت پی مردی که هیچ‌کس نامش را نمی‌دانست. یکی از شب‌ها که به عادت همیشه یک گوشه حیاط دور هم می‌پلکیدند و پک به قلیان می‌زدند، از دهان ننه گذشته بود که کاش بختم یک طور دیگر بود. بعدها زن‌ها می‌گفتند درست است که آفتاب بدجور دودش داده بود اما خوب بلد بود از پس مرد، اگر مردی داشت، بربیاید. زن‌ها توی گوشش خوانده بودند، علی قد می‌کشد و می‌رود. فکرت پی وقتی باشد که تنها می‌مانی. اما ننه علی همیشه آهی می‌کشید و می‌گفت بسوزد بی‌بختی و توی خیال‌های دور و درازش فقط همان علی می‌ماند و بس.