اوتوفرون (2زبانه)

اوتوفرون را می‌توان بهترین نمونه از دیالوگ‌های سقراطیِ افلاطون خواند که مجموعه‌ی ویژگی‌های روش و منش و اندیشه‌ی سقراط را در بردارد. این دیالوگ، از یک‌سو، نخستین اثر از چهارگانه‌ی موسوم به «مرگ سقراط» است و، از دیگر سو، در میانِ دیالوگ‌های سقراطیِ تعریف‌محور می‌گنجد و، ازاین‌رو، حلقه‌ی پیوند فلسفه‌ی سقراط با محکومیتِ اوست.
اوتوفرون گفت‌وگو بر سرِ مفهوم «پارسایی» و تلاش در راهِ تعریفِ آن است. آنجا که اوتوفرون پارسایی را «آنچه ایزدان دوست می‌دارند» تعریف می‌کند، سقراط از او می‌پرسد آیا چیزی ازاین‌رو که ایزدان دوستش می‌دارند، پارسایانه است یا ازاین‌رو که پارسایانه است، ایزدان دوستش می‌دارند. با این پرسش، سقراط پیشاهنگِ یکی از پرسش‌های بنیادینِ علم کلام و فلسفه‌ی دین در تاریخِ اندیشه‌ی مکتوب می‌شود، پرسشی که صورت‌بندیِ کلیِ آن این است که آیا خوبی و ارزشِ چیزی ذاتیِ آن است یا بسته به اراده و حکمِ الهی‌ست...