دروغگویی روی مبل

دروغ‌گویی روی مبل نتیجه‌ی مهارت داستان‌نویسی دکتر یالوم‌و ادغام آن با دانش روانکاوی اگزیستانسیال است. نویسنده‌ی خلق‌شدگان یک روز و وقتی نیچه گریست، از ارتباط بین سه روان‌درمانگر با بیمارانشان، اثری پرکشش آفریده است. سیمور درمانگری است که در ارتباط با بیمار، بیشتر اوقات، قواعد اخلاقی را نادیده می‌گیرد. مارشال، که درگیر رفتارهای وسواسی فکری‌عملی خویش است، به‌خاطر نقشی که پول در ارتباط با بیماران برایش بازی می‌کند، به دردسر می‌افتد. آخرین نفر ارنست است. او، به‌خاطر تمایل خالصانه‌اش به کمک‌کردن و اعتقاد صادقانه‌اش به روان‌درمانی، رویکردی کاملا جدید برای درمان می‌آفرینـد، رابطه‌ای کاملا صادقانه و صریح با بیمار... دروغ‌گویی روی مبل، ضمن مواجه‌کردن خوانندگان با دروغ‌های بسیاری که گهگاه روی مبل روان‌درمانگر گفته می‌شود، به آن‌ها چشم‌اندازی وسوسه‌انگیز و تا حدی باورناپذیر را از طرز فکر درمانگر در جلسات درمانشان ارائه می‌دهد. همان‌طور که در کتاب دروغ‌گویی روی مبل می‌خوانیم شاید نخست نیچه بود که از فیلسوفان به‌مثابه پزشکان فرهنگ یاد کرد و پس از او کسانی چون یالوم‌با تولید متن‌هایی ادبی-پزشکی سعی در شناساندن سمپتوم‌های روان‌تنانه‌ی فرهنگی داشته‌اند. برای فهم این نکته لازم است توضیحاتی بیاوریم که این توضیحات نقش پیش‌درآمدی بر متن کتاب دارند. در روانکاوی اگزیستانسیال یالوم‌هر حالت رفتاری یا گفتاری از هر کاراکتر و شخصیت داستانی یا حقیقی، بیانگر یک سنخ خاص از وجود است. هم نویسنده و هم پزشک گفتارها و رفتارهای سوژه‌ها را به مثابه یک سمپتوم مورد مطالعه قرار می‌دهند و سپس از طریق دسته‌بندی سمپتوم‌ها راه‌های درمانی را به شکل تجربی و بالینی آغاز می‌کنند. ذیل این صورت‌بندی است که می‌توانیم کتاب دروغ‌گویی روی مبل را هم به‌عنوان یک اثر داستانی و هم به‌مثابه یک فرآیند درمانی مورد مطالعه قرار دهیم. نکته‌ی دیگری که می‌توان به لحاظ سبکی مورد توجه قرار دهیم ارتباط بینامتنی کتاب پیش رو است. ارتباط بینامتنی میان متون داستانی و فلسفی و روان‌درمانی.