خیال کردم آب است می چکد

«با همه‌ی وجود به وجد آمدیم. کجای دنیا می‌توانستیم این‌چنین داستان‌نویسی پیدا کنیم؟ حُضّار همه شروع کردند به کف‌زدن؛ محکم و ممتد. عده‌ای سوت بلبلی زدند. هفت ـ هشت نفر زنده باد ـ زنده باد گفتند. یکی با صدای نکره از جایی ناپیدا داد زد: به احترام حضرت استاد پاشید!» رمان خیال کردم آب است می‌چکد نوشته‌ی داستان‌نویس معاصر، اسماعیل زرعی (متولد ۱۳۳۷)، ماجرای یک «شخصیت داستانی» است که از کُندی و وقفه‌ی نویسنده‌ی اثر در کار نوشتن راضی نیست. این «شخصیت داستانی» از این رمان می‌گریزد و به سراغ نویسنده‌ای می‌رود که شهرت بیشتر و پشتوانه‌ی تبلیغی وسیع‌تری دارد. اما این سفر سبب می‌شود که برای او ماجراهای تلخ و مختلفی پیش آید.