لیلای من

لیلا ... لیلا ... بیا اینجا عزیزیم می خوام موهاتو شونه بزنم. لیلا مقابل در، لحظاتی بر چهره رنجور مادرش نگاه کرد و لبخندی تصنعی بر لب نشاند، به سمت در رفت مقابلش نشست و گفت: - زحمتتون می شه. مادر لبخندی بر لب نهاد و گفت: - برگرد ببینم، اینقدر هم واسه من لفظ قلم صحبت نکن. لیلا پشت به او نشست و گفت: - می بخشید که پشت به شما کردم. مادر شانه را روی موهای بلند و سیاهرنگش کشید و گفت: - گل من پشت و رو نداره.