تاریخچه معماری و ساختمان سازی

معابد کلاسیک یونان باستان را براساس این باور بنا می‌کردند که اشکال و نسبت‌های خاصی، برای خدایان خوشایند است. در یونان باستان سه سبک عمده‌ی معماری وجود داشت که به خاطر تزئینات و نسبت ستون، سرستون و پیشانی‌ها (سازه‌های روی سرستون) از هم متمایز می‌شدند. قدیمی‌ترین سبک، سبک دوریک متعلق به قرن هفتم پ.م. بود و بیشتر در خود یونان و در مستعمرات غربی نظیر سیسیل و جنوب ایتالیا به کار می‌رفت. ویژگی مشترک ساختمان‌های اسلامی شامل طاق و بام‌های دوخم، گنبدهای پیازی و دیوارهای تزئین شده با آثار سنگ تراشی، نقاشی، مرصع‌کاری یا موزائیک است. مهم‌ترین نوع ساختمان‌های اسلامی، مسجد است که مناره‌ای دارد و از فراز آن مؤذنی مردم را برای به‌جاآوردن نماز فرا می‌خواند. بیشتر مساجد محراب (طاقچه‌ی تزئینی) دارند که در راستای شهر مکه قرار گرفته است. معماری سنتی آسیای جنوبی و شرقی به‌شدت تحت تاثیر گسترش بودائیسم و هندوئیسم از هند بود. این تاثیر را می‌توان به‌خوبی در ازدیاد سبک‌های معماری معابد و جایگاه‌های مقدس این منطقه مشاهده کرد. بسیاری از معابد اولیه‌ی هندو شامل اتاق‌هایی تراشیده شده در دل کوه بودند. اما احداث سازه‌های آزاد از قرن هشتم میلادی در جنوب هند رواج یافت. معمـاری اوایل قرن بیستم به‌خاطر انواع جدید ساختمان‌هـای فولادی و شیشـه‌ای به‌ویژه آسمان‌خراش‌ها و کاربرد گسترده‌ی بتن مسلح، بسیار قابل‌توجه است. آسمان‌خراش‌های اسکلت فولادی برای اولین بار در دهه‌ی 80 قرن نوزدهم در شیکاگو بنا شدند، اما در اولین دهه‌های قرن بیستم بود که بسیار رواج یافتند. با بهبود تکنیک‌های ساخت‌وساز، آسمان‌خراش‌های بلندتر و بلندتری ساخته شد.