تاریخ فرهنگ و تمدن روم

بنابر افسانه‌ها، دو برادر دو قلو به نام‌های رومولوس و روموس، فرزندان مارس، رب‌النوع پیکار، در سال 735 پ.م. شهر روم را تاسیس کردند. در اساطیر و افسانه‌های روم باستان، این گونه آمده است که این دو برادر به هنگام تولد سر راه گذاشته شده بودند تا بمیرند، اما ماده گرگی آنها را یافته و بزرگ می‌کند.

آنها وقتی بزرگ می‌شوند شهر روم را بر فراز هفت تپه و بر کرانه رود تیبر و در مرزهای اتروریا بنا می‌کنند. روم اولیه تا سال 509 پ.م. زیر فرمان شاهان قرار داشت.

اما در این زمان اشراف با هم متحد شده و تارکوین مغرور، پادشاه نابکار اتروسکی را برکنار ساختند و نظام جمهوری در روم برقرار کردند. جمهوری جدید توسط دو کنسول، که هر سال توسط نمایندگان مجلس سنا برگزیده می‌شدند، اداره می‌گردید. این شهر بتدریج بر همسایگان خود در ایتالیا غلبه کرد و تا نزدیکی  دولت شهرهای یونانی واقع در جنوب ایتالیا گسترش یافت و چیزهایی درباره تمدن یونانی فرا گرفت و تا سال 260 پ.م. روم به قدرتی بزرگ بدل شده بود.

به فرمان امپراطور هادریان، ارتش در سرتاسر انگلیس دیواری را بنا کرد تا استان‌های رومی را از حمله‌های اقوام کالدونی اسکاتلند حفظ کند. سربازان با دانش فنی خود این دیوار را بنا و نیروهای کمکی از آن محافظت می‌کردند. وظیفه عمدة این نیروهای کمکی گشت زدن در طول دیوار بود. اگر در قسمتی از مرز مشکل جدی پیش می آمد، لژیون‌ها به سوی آن نقاط حرکت می‌کردند. این دیوار 120 کیلومتر طول داشت.

تصاویری که بر روی این جعبه عاج، حکاکی شده اند، بر صلیب کشیده شدن عیسی (ع) را نشان می‌دهند و در سمت چپ، یهودا خود را به دار آویخته است. این جعبه متعلق به سال های 430 میلادی است. در آن زمان رومی‌ها عیسی را معمولا بدون ریش نشان می‌دادند. مسیحیان قربانی کردن برای ایزدان رومی را درست نمی‌دانستند و از این رو مسیحیان در نظر مردم روم، افراد بی‌اعتقاد و خطرناکی بودند که با رنجاندن ایزدان، سبب به مخاطره افتادن روم می‌شدند و در نتیجه هر از چندگاه، مسیحیان مورد آزار و تعقیب رومی‌ها قرار می‌گرفتند.