تالار فرهاد

گذشته آن‌قدرها هم گذشته نیست. مجبوریم آن را تا آخرین لحظه‌اى که نفس مى‌کشیم بر دوشمان حمل کنیم. خوب و بدش هم انگار فرق چندانى نمى‌کند. هم بدش مى‌تواند هر وقت به یادت آمد عیش‌ات را مُنَغِّص کند، هم خوبش مى‌تواند «حال»ات را بگیرد. حتى گذشته‌ی خوب هم، به‌خاطر اینکه دیگر نیست، و از دستت رفته است، مى‌تواند با نبودن و ازدست‌رفتنش عذابت دهد. اما گردهمایى‌هاى آن‌ها چه در عالم واقع چه در عالم مجازى واقعا اتفاق می‌افتاد و خبرهایش را نمى‌توانستم نشنوم. طولى نکشید مقاومتم درهم شکست و فقط بعد از چند ماه از شروعِ آن گردهمایى‌ها بود که من هم به آن‌ها پیوستم. آن‌وقت «گذشته» هم شروع کرد آمدن و تکرار شدن. در چهره‌هایی که چه خوب آن را در خود حفظ کرده بودند! و خاطراتى که این چهره‌ها مى‌گفتند، چه شیرین چه تلخ، همگى زیبا بود! حتى خاطرات تلخت زیبا شده بود!