خواب شصت ساله رز (زیبای خفته در دنیای امروز)

در محیطی پر از صداهای عجیب و غریب بیدار شدم. به پشت خوابیده بودم. پارچه خنکی را زیر انگشت‌هایم حس می‌کردم. بوی آشنایی به مشامم می‌خورد. بوی داروی ضدعفونی و بیماری... بیمارستان‌ها همیشه همین بود را می‌دادند. طبق عادت چنگ زدن به رویاهای سکونم چشم‌هایم را بسته نگه داشتم و آرام نفس کشیدم.
صدای مردانه پیرمردی را شنیدم که می‌پرسید: «دکترها چی می‌گن؟» صدا نگران به نظر می‌رسید. «نمی‌دونن باید به کی اطلاع بدن!» این بار صدای زنی به گوشم خورد. صدایی قاطع و مهربان که فورا به دلم نشست.
صدای دیگری حرف او را قطع کرد: «مسلما به من» صدا محکم و آمرانه بود.
«و دیگه کی؟»
صدای پیرتر گفت: «دختره هیچ‌کسی رو نداره!»
صدای جوان‌تر جواب داد: «اون صاحب یونی کورپه.» ظاهرا منظورش من بودم.
«فکر کن از خواب بیدار بشی و بفهمی تنها وارث زنده یک امپراتوری بین سیاره‌ای هستی.»