آهسته با گل سرخ

«آهسته با گل سرخ» یکی از لطیف‌ترین نمایشنامه‌های اکبر رادی است. او این نمایشنامه را در اوایل دهه‌ی شصت و در اوج سال‌های پختگی خود نوشته است. گفت‌وگوهای این نمایش، نمونه‌های استادانه‌ای از گفت‌وگونویسی‌هایی است که هم از روانی بیان برای اجرای روی صحنه برخوردار است و هم از ادبیت متنی مکتوب، که خواننده می‌تواند در قالب کتاب نیز از آن بهره‌مند شود. رادی به سنت معمول خود این نمایشنامه را نیز در سال‌های آخر عمرش مجددا بازنگری و صیقل‌کاری کرد. داستان «آهسته با گل سرخ» در آستانه‌ی وقوع انقلاب سال 1357 می‌گذرد. ازاین‌جهت می‌توان آن را واجد مهم‌ترین دیدگاه‌های رادی درباره‌ی این ماجرای تاریخی و سیاسی وابعاد اجتماعی و فرهنگی آن و همچنین تاثیری که بر زندگی نسل جوان گذاشته، ارزیابی کرد. رادی این موقعیت تاریخی را زمینه‌ای برای پرداختن به یکی از ایده‌هایی قرار داده که تعلق خاطر بسیاری به آن دارد. به‌این‌ترتیب در «آهسته با گل سرخ» مسئله‌ی عدالت که در دیگر آثار رادی نیز دیده می‌شود به‌عنوان تم اصلی به‌شکلی پررنگ مطرح شده است. این نمایشنامه داستان جلال، جوان فقیری است که پس از قبولی در کنکور به تهران می‌آید تا هنگام تحصیل در دانشگاه برای مدتی نزد خانواده‌ی مرفه عمویش آقای دیلمی بماند. جلال پسرعمویی به نام سینا دارد که نتوانسته موفقیتی در کنکور بدست بیاورد. حضور موقت او در خانه‌ی عمویش، خواه‌ناخواه موجب کنار هم قرارگرفتن موقعیت‌هایی می‌شود که اساسا با یکدیگر در تقابل هستند. بااینکه جلال جوانی موفق محسوب می‌شود، اما زندگی نسبتا اشرافی خانواده‌ی دیلمی، در قیاس با فقر او، موجب جریحه‌دارشدن غرورش می‌شود. رادی علاوه‌بر مورد استفاده قراردادن موقعیت سیاسی و اجتماعی رخدادهای نمایش برای غنابخشیدن به مناسبات میان آدم‌های نمایش از دل تضاد موقعیت سینا و جلال، نگاه تحقیرآمیز و توام با بیزاری شمس‌الملوک (همسر آقای دیلمی) به جلال و نگاه دلسوزانه و حسرت‌‌بار دیلمی به برادرزاده‌ی تازه از راه رسیده‌‌اش، بستر اشارات روان‌شناسانه و مردم‌شناسانه‌ی ظریفی است که از جذابیت‌های این نمایش زیبا محسوب می‌شود.