ملودی شهر بارانی (نمایش نامه)

ماجراهای نمایشنامه «ملودی شهربارانی» در رشت اتفاق می‌افتد، هرچند که برخلاف بسیاری از آثار رادی که پیوندی درونی و ناگسستنی با فرهنگ و جغرافیای محل وقوع آن‌ها دارند؛ نمایشنامه‌ی حاضر به‌گونه‌ای است که می‌تواند با تغییراتی اندک در هر جای ایران اتفاق بیفتد. حکایت بازگشت به زادگاه یا جایی که به آن تعلق داریم و پیوندهای درحال گسستن آدم‌ها ازجمله مسائلی است که در این نمایش بدان‌ها پرداخته شده است. «ملودی شهربارانی» از چهار بخش یا پرده تشکیل شده که در هریک از زاویه‌ای به زندگی شخصیت اصلی نمایش (مهیار) و آدم‌های پیرامونش پرداخته شده است. در سال‌های جنگ جهانی دوم، مهیار پس از هفت سال تحصیل در سوئیس، بعد از مرگ پدرش، با مدرک دکتری حقوق به ایران بازگشته، اما برخلاف میل مادر و برادرش خیال ماندن در ایران را ندارد. مهیار متاثر از فضای جنگ و متفکران اگزیستانسیالیست باب روز و به‌خصوص ژان پل سارتر دغدغه‌های فکری خاص خود را درباره‌ی وجود، زندگی و... دارد. در جمع خانواده‌ی آن‌ها و خانواده‌ی پیشکار قدیمی‌شان، بحث‌های گوناگونی در جریان است. از عدالت و نظام ارباب و رعیتی گرفته تا روسیه‌ی تزاری و شورش‌های کمونیستی. کسی از طرفداران دوآتشه‌ی رایش سوم و هیتلر است، اما درعین‌حال داستایوسکی، گوگول، نیچه و صادق هدایت را می‌ستاید و دیگری که بازیگر نمایش است، او را به سانچو، نوکر دن‌کیشوت تشبیه می‌کند! در میانه این بحث‌های آتشین و به اصلاح روشنفکرانه، مهیار معتقد است که جنگ تمام شده و حالا با گذر از هولوکاست و کوره‌های آدم‌سوزی باید به آینده نظر داشت. از همین رو قصد دارد پس از بازگشت به سوئیس برای نوشتن درباره‌ی جنگ دست به قلم شود. در این میان تنها گیلان (دختر پیشکار خانواده) است که توجه مهیار را جلب می‌کند. او به‌جای حرف‌زدن‌های بیهوده‌ی روشنفکرانه، نگاهی عمل‌گرایانه دارد. معلمی است با هفده شاگرد که دغدغه‌‌اش در کنار آموزش آن‌ها، تامین کفش‌هایی برای آن‌هاست تا پابرهنه نمانند! این برای گیلان بسیار مهم‌تر از بیان حرف‌هایی‌ست که سرانجامی جز رسیدن به پوچی ندارد. سرانجام این مهر به گیلان است که مهیار را میان ماندن و رفتن دودل برجای می‌گذارد.