می؛شب های ایزیس کوپیا؛ (سیصد و یک شب در جهنم عصفوریه)

بالاخره نوشتمت ای درد، ای دغدغۀ قلبی‌ام… بیمناکم و هر دم ترس تازه‌ای بر من بار می‌شود، به کجا بگریزم؟ اولین بار است که شهامت یافته‌ام از روابطی حرف بزنم که با معیار دیگران نادرست یا غیرطبیعی است، از محیط فریبکارم، از مردمی که می‌شناختم و می‌شناختندم، از کسانی که دوستم داشتند و دوستشان می‌داشتم، از آنان که آن‌قدر به دنبالم می‌دویدند که زبانشان از کام بیرون می‌افتاد. از کسانی حرف بزنم که مرا در دهلیزهای جنون انداختند و عصفوریه را زندان بزرگ من کردند تا در سکوت درون آن جان دهم، آن‌گونه که صدایم هم به کسی نرسد. تا آخرین نفس، و بی‌پرده، گفتم برخی چیزهایی را که آتشم می‌زد، و به آنی خاکسترم می‌کرد.