دانش اساطیر

فلاسفه نخستین کسانی بودند که به «دانش اساطیر» توجه نشان دادند و چند گونه تبین اساطیر را (هرچند مبهم) پیش بینی کردند و حدس زدند که بعدها همان توضیحات از سرگرفته خواهند شد. مینولوژی به عنوان «دانش اساطیر» یا دانش نظامهای اساطیری در عین حال مورد توجه «مورخان» و «مردم شناسان» است؛ به همین دلیل نمی توانیم در این مختصر بهره ها و آورده های این دو گروه را از هم جدا کنیم، لذا برای آنکه خاصه جنبه «مردم شناختی» مسائل را روشن سازیم ، معذل خود را ناگزیر از رجوع به نوشته های «مورخان» و حتی «فلاسفه» می بینیم. تاریخ اسطوره شناسی سراسر عبارت بوده است از فرود آوردن تدریجی خدایان از عرش آسمان به فرش زمین و جستجوی ریش? توهمات اساطیری در قلب انسان و نه در ارتباط با اجرام آسمانی. اسطوره داستانی خام، بی پرده و رک است که مناسکی را به دنبال داشته و جزء نظام اجباری تصورات مذهبی است. پژوهشگران بر این باورند که اسطوره بر خلاف افسانه در عالم، جاویدان و سرمدی تصویر شده است و وقتی حوادث دقیقی را حکایت میکند، از دوران اساطیری می گذرد که با دوران آدمی زادگان متفاوت است». اسطوره ها تجسّم پندارگون? احساساتی هستند که ندانسته، بعضی افراد برای تقلیل رنج و یا اعتراض بر امور نامطلوب و غیر عادلانه، که در سازمان های قبیله یا جامع? خود مشاهده می کنند، بیان می نمایند. از این حیث اسطوره ها راز و رموز و کنایات پرمغز و با معنایی هستند که چون آن را کراراً نقل کنند و پیاپی باز گویند، یک نوع آرامش فکری در ذهن آنها ایجاد میکند و آنها را گویی با لحن مؤثری راضی و قانع می سازد و این مهمترین صورت اساطیر اولین است. اسطوره ها، آیین هایی هستند که تصویرهایی را از ورای هزاره ها منعکس می کنند. آنجا که تاریخ و باستان شناسی خاموش می ماند، اسطوره ها به سخن در می آیند و فرهنگ آدمیان را از دوردست ها به زمان ما می آورند و افکار بلند و منطق گسترد? مردمانی ناشناخته، ولی اندیشمند را در دسترس ما قرار می دهند. کتاب پیش رو (دانش اساطیر) ت‍رج‍م‍ه ف‍ص‍ل (La Mythologie) از بست و چهارمین جلد دائ‍ره ال‍م‍ع‍ارف (پ‍ل‍ی‍اد Pleiade?) چ‍اپ پ‍اری‍س می باشد.