پیرانزی

وقتی ماه بر فراز تالار سوم شمالی بالا آمد، به دهلیز نهم رفتم تا شاهد به‌هم‌پیوستن سه جریان جزرومد باشم. این اتفاق فقط هر هشت سال یک بار می‌افتد.
دهلیز نهم به‌خاطر سه راه‌پله‌ی بزرگی که دارد منحصربه‌فرد است. دیوارهایش با مجسمه‌های مرمری پوشیده شده است؛ صدها و صدها مجسمه، ردیف‌ردیف تا ارتفاع زیادی بالا رفته است.
از دیوار غربی بالا رفتم تا رسیدم به مجسمه‌ی زنی که کندوی عسل حمل می‌کند. پانزده متر بالاتر از سنگفرش، قد زن دو یا سه برابر من است و کندوی عسل با زنبورهایی مرمری پوشیده شده که اندازه‌ی انگشت شست من‌اند. یک زنبور، که همیشه با دیدنش حالت تهوع خفیفی پیدا می‌کنم، دارد روی چشم چپ او می‌خزد. با فشار خودم را در فرورفتگی جایی‌که مجسمه‌ی زن قرار دارد، جا دادم و منتظر ماندم تا وقتی صدای غرش جزرومد را از تالارهای پایینی شنیدم و احساس کردم دیوارها با فشار آن چیزی که در شرف وقوع بود، دارند می‌لرزند.
و تو، تو چه کسی هستی؟ چه کسی هستی که برایت می‌نویسم؟ آیا مسافری هستی که جزرومدها را فریب داده‌ای و از طبقه‌های فروریخته و راه‌پله‌های متروک عبور کرده‌ای تا به این تالارها برسی؟ یا شاید کسی هستی که می‌خواهی مدت‌ها پس از مرگم در تالارهای من زندگی کنی؟!