ویل

او سر تا پای مرا ورانداز می‌کند. این کار را گاهی اوقات انجام می‌دهد. انگار ناگهان متوجه می‌شود من مرد هستم؛ آیا می‌شود به من اعتماد کرد یا من هم یک متجاوز هستم؟ دستم را جلوی صورتش تکان می‌دهم؛ انگار دارم می‌گویم: هی، به من نگاه کن. من ویل هستم، پسرت که متجاوز نیست. چهره‌اش آرام شد. «متاسفم ویل. این مسئله اوقاتم را تلخ کرده است. تو هم در آن مهمانی بودی؟» «آره.» آن مهمانی سه‌شنبه بود؛ روز شب‌کاری مامان، شب تلاش برای پختن نان ذرتی. «اما زود از آن‌جا بیرون زدم.» «آن‌ها را می‌شناسی؟ آن متجاوزها را؟» نه. نمی‌شناسمشان. واقعا نه. پلایا تنها کسی است که می‌شناسم. یا عادت دارم بشناسم. ................................... امروز مامانم دوباره با گفتن این که چطور قلب پدر و مادر پلایا شکسته شده است، این ماجرا را یادآوری کرد و گفت که آیا می‌خواهم با پلایا صحبت کنم. درباره چی؟ تجاوز؟ نه. پدرم؟ نه. نان ذرتی؟ نه. من تمام این سال‌ها با پلایا درباره هیچ چیز واقعی‌ای صحبت نکرده‌ام، اما این را به مامانم نمی‌گویم. تیغ موکت‌بری‌ام را برمی‌دارم و به طرف در می‌روم. نه این‌که در موردش تمام این مدت فکر نکرده باشم. من به هرحال نمی‌توانم همیشه درباره اتفاقات حرف بزنم. «ویل؟ متاسفم.» دم در می‌ایستم. برمی‌گردم. «برای چی؟» مامانم سرش را تکان میدهد. انگار حتی نمی‌داند برای چی متاسف است.