با او حرف بزن

معضل مهم مارکو این است که آیا می‌تواند از جایگاه تماشاگری گریان و تنها و تک‌افتاده برخیزد، و درگیر رابطه‌ای اصیل‌تر با کسی شود یا نه- چه با یک دوست صمیمیِ مرد، چه با یک دلبر زن. من گمان می‌کنم آن نوشتۀ «مارکو و آلیسیا» که در اواخر فیلم روی پرده ظاهر شد، تلویحاً پاسخی خوش‌بینانه به این پرسش می‌دهد. هرچه باشد، برای نخستین ‌بار است که مارکو همراه با یک نفر دیگر به اجرا واکنش نشان می‌دهد-هم وقتی که آلیسیا در آنتراکت نمایش برای او ابراز نگرانی کرد، و هم بعد از ‌آن، وقتی که پس از نمایش تحریک‌کنندۀ رقص ردیفِ رقصنده‌ها، بینشان لبخندی ردوبدل شد. احتمالاً تراژدی هولناک آنچه بنیگنو کرد، مارکو را تکان داده و رنج آن حادثه او را پخته‌تر کرده است. بی‌شک وقتی که مارکو برای ادامۀ کارِ سفرنامه‌نگاری‌اش به اُردن رفت، در انزوای عاطفی محض بود؛ او لیدیا را در درمانگاه کنار نینیو رها کرده بود تا نینیو شاهد مرگش باشد. اما وقتی باخبر می‌شود که بنیگنو به زندان افتاده، انزوای او پایان می‌یابد. اینجاست که مارکو سراسیمه و نگران به مادرید برمی‌گردد و شتابان خود را به زندان می‌رساند. در دو صحنۀ دلخراشی که مارکو موفق می‌شود بنیگنو را در زندان ملاقات کند، آن‌ها نمی‌توانند تماس فیزیکی داشته باشند. یکی از غمناک‌ترین لحظات فیلم جایی است که بنیگنو به مارکو می‌گوید: «من توی عمرم زیاد کسی رو بغل نکردم». شاید مارکو برخلاف بنیگنو تجربۀ بغل‌کردن داشته باشد، اما او هم مثل بنیگنو تجربۀ چندانی از تماس عاطفیِ مستقیم با کسی ندارد. ولی شاید یکی از فایده‌های تراژدی بلندِ این فیلم همین باشد: شاید مارکو فهمیده باشد که در زندگی، همچنان ‌که در هنر، هیچ‌چیز ساده نیست.