عبارت پنجم هواوپونوپونو (بعد از«متاسفم،لطفا مرا ببخش،متشکرم،عاشقتم» چه بگوییم؟)،(ثروتمندان خودساخته)

می بینید که عبارت پنجم گرچه به سادگی عاشقتم، متاسفم، لطفا من را ببخش، متشکرم، نیست، ولی عمق زیادی دارد. آن چهار عبارت، شما را به این جا رساندند و هنوز هم مفیدند. قبلا گفتم اندوهی را از سر گذرانده ام. درگیر روند طلاقم بودم، پدرم فوت کرد، بهترین دوستم هم همین طور و یکی از اعضای خانواده سعی کرد خودش را بکشد. اندوه همیشه سایه ای در پس زمینه ی زندگی من بوده است. شب های بسیاری روحم را تاریکی فراگرفته بود، در خیابان ها راه می رفتم و از زندگی سیر بودم و بارها و بارها می گفتم، «عاشقتم، متاسفم، لطفا من را ببخش، متشکرم». ولی آن چه واقعا کمکم کرد، عبارت پنجم بود. یادم هست در آن شب های تاریک راه می رفتم. هیچ ستاره ای در آسمان نبود، اگر هم بود، من نمی دیدم. چون همه چیز زندگی ام غم افزا به نظر می رسید. موقع راه رفتن، حس می کردم زیر بار زندگی دست و پا می زنم. همان موقع شروع کردم به گفتن «من خودم را می بخشد. من خودم را می بخشد». بعد با همین ذکر مراقبه کردم. من خودم را می بخشد. این یعنی چه؟ یعنی «جو»، آن وجود الهی، آن بخش از وجودت را که احساس اندوه یا پشیمانی دارد، که احساس می کند اشتباه کرده است، می بخشاید. آن بخش کوچک وجودت، آن بخش ایگو یا منیتت را که درد می کشد، می بخشاید. می گوید، «جو»، تو آزادی. تقصیر تو نیست. مسوولیتت این است دستورات و خواسته های آن وجود الهی را انجام دهی. ولی لازم نیست خودت را تنبیه کنی، چون آن وجود الهی به دنبال تنبیه تو نیست. آن وجود الهی من را می بخشد. من خودم را می بخشد. آن چیز متعالی کوته فکری من را می بخشد». تمام هدف عبارت پنجم همین و قدرت عبارت پنجم در این نهفته است. عبارت پنجم می گوید شما در معرض قضاوت نیستید. درواقع در معرض عشقید.